Η Γερμανία ψηφίζει υδρογόνο… «δαγκωτό»

«Μελανά» σημεία

Μέχρι το 2030 η κατανάλωση υδρογόνου στη Γερμανία μπορεί να φτάσει τις 130 τεραβατώρες: σχεδόν το ένα τέταρτο της συνολικής κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας από την εγχώρια βιομηχανία και τα νοικοκυριά το 2022.

Μόνο η ναυτιλία θα μπορούσε να καταναλώσει 120 τεραβατώρες, σύμφωνα με μελέτη του Γερμανικού Ναυτιλιακού Κέντρου.

Ο υπουργός Οικονομικών Χάμπεκ τόνισε ότι μόλις το ένα τρίτο των απαιτούμενων ποσοτήτων υδρογόνου μπορεί να παραχθεί στη Γερμανία.

Τα υπόλοιπα δύο τρίτα πρέπει να εισαχθούν.

Ο υφυπουργός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, Γιόχεν Φλάσμπαρτ, τοποθέτησε τον «πήχη» των εισαγωγών στο 50-70%.

Κατά την Μπετίνα Σταρκ-Βάτζινγκερ, υπουργό Παιδείας και Έρευνας και αντιπρόεδρο των συγκυβερνώντων Φιλελευθέρων, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αποφάσισε «ρεαλιστικά και με ανοιχτό μυαλό» να χρησιμοποιήσει «πρώτα όλους τους φιλικούς προς το κλίμα τύπους υδρογόνου».

Όμως οι επιλογές του Βερολίνου ήδη προκαλούν έντονες αντιδράσεις.

Η Γερμανική Ομοσπονδία Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας διαμαρτύρεται ότι αντί να βασίζεται στο εγχώριο δυναμικό, η στρατηγική της ομοσπονδιακής κυβέρνησης «βασίζεται κυρίως στις εισαγωγές με πλοία, συμπεριλαμβανομένου του μπλε υδρογόνου».

Η αντιπυρηνική οργάνωση Ausgestrahlt επισημαίνει ότι, αν και το ροζ υδρογόνο δεν βρίσκεται στην επίσημη κυβερνητική ατζέντα, έργα αγωγών «ανοίγουν την πόρτα στην εισαγωγή του».

Αναπτυξιακές συμφωνίες με τρίτες χώρες εταίρους -όπου το Βερολίνο έχει ήδη διαθέσει σε επενδύσεις 270 εκατομμύρια ευρώ και, όπως τόνισε ο υφυπουργός Φλάσμπαρτ, αναμένεται να φτάσουν τα 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ όταν εμπλακεί ο ιδιωτικός τομέας- εγείρουν μια σειρά από ερωτήματα.

Από την αυξανόμενη εξάρτηση του Βερολίνου ακόμη και από αυταρχικά καθεστώτα, έως την κλιματική δικαιοσύνη.

Εκτός από ενέργεια, άλλωστε, η παραγωγή υδρογόνου απαιτεί επίσης μεγάλες ποσότητες νερού, την ώρα που η ξηρασία και η λειψυδρία μαστίζει όλο και μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη.

Και δη στην Αφρική, όπου το Βερολίνο έχει τις περισσότερες «συμμαχίες υδρογόνου».

Τούτων λεχθέντων, στο Μαρόκο αναμένεται να τεθεί το 2026 σε λειτουργία το πρώτο, μεγάλης κλίμακας εργοστάσιο πράσινου υδρογόνου της Αφρικής…

Από τον Παγκόσμιο Νότο, στον αναπτυγμένο βορρά

Δεδομένου ότι το υδρογόνο είναι εύφλεκτο αέριο, η μεταφορά και εξαγωγή του δεν είναι μια απλή διαδικασία.

Πρέπει να μετατραπεί σε μια πιο σταθερή μορφή και στη συνέχεια να μετατραπεί ξανά.

Πρέπει να ψύχεται υπό πολύ υψηλή πίεση στους μείον 253 βαθμούς Κελσίου, για καλύτερη αποθήκευση.

Γίνεται υγρό και μπορεί να μεταφερθεί πιο εύκολα, εξοικονομώντας χώρο.

Όμως αυτή η συμπίεση απαιτεί επίσης πολλή ενέργεια.

Κατά τον σχεδιασμό των Γερμανών, στη διαδικασία αυτή θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, με μετατροπή, οι τερματικοί σταθμοί όπου σήμερα γίνεται η επεξεργασία υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG).

Οι αγωγοί αποτελούν επίσης μια πιθανή λύση.

Η γερμανική Εθνική Στρατηγική για το Υδρογόνο προσβλέπει σε ένα «δίκτυο υδρογόνου» έως το 2028, με συνολικά 4.500 χιλιόμετρα υφιστάμενων και νέων αγωγών σε όλη την Ευρώπη.

Στόχος είναι «όλα τα μεγάλα κέντρα παραγωγής, εισαγωγής και αποθήκευσης να είναι συνδεδεμένα με τους αντίστοιχους πελάτες» έως το 2030.

Το Βερολίνο εστιάζει σε συνδέσεις με γειτονικές χώρες και πιθανές περιοχές παραγωγής στη Σκανδιναβία, τη νότια και την ανατολική Ευρώπη, καθώς και σε κόμβους εισαγωγής στη Δυτική Ευρώπη.

Στα σχέδια είναι επίσης συνδέσεις με τη Βόρεια Αφρική είτε μέσω Γαλλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας (αγωγός H2Med) είτε μέσω Αυστρίας και Ιταλίας (Νότιος Διάδρομος).

Παράλληλα γερμανικές επιχειρήσεις βάζουν μπρος τα σχέδια για την παραγωγή κυψελών καυσίμου υδρογόνου, για οχήματα και για άλλες εφαρμογές.

Αυτά, ενώ απώτερος στόχος της Γερμανίας είναι να καταστεί βασική  αγορά για τις τεχνολογίες υδρογόνου, αποκτώντας στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι των μεγάλων ανταγωνιστών.

Ήτοι των ΗΠΑ και της Ασίας.

Ένα πεδίο ανταγωνισμού, που παραμένει ανοιχτό.

Πηγή: in.gr