ΗΠΑ: Πολλοί εγκατέλειψαν τις μεγάλες πόλεις στην πανδημία – Τώρα το μετανιώνουν

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, πολλοί Αμερικανοί μετακινήθηκαν από μεγάλες πόλεις σε προάστια ή πιο απομακρυσμένες περιοχές, οι οποίες εκτός των άλλων πλεονεκτημάτων προσέφεραν οικονομικότερες συνθήκες διαβίωσης. Τώρα, όμως, φαίνεται να το μετανιώνουν.

ΗΠΑ: Η επέλαση των YOLO καταναλωτών

Από την αρχή του περασμένου έτους, καταγράφεται μια καθόλου αμελητέα τάση των ανθρώπων που έκαναν μεγάλες μετακινήσεις κατά τη διάρκεια της πανδημίας να αλλάζουν τώρα γνώμη.

Καθώς οι τιμές των ενοικίων στις μεγάλες πόλεις εκτοξεύτηκαν και η τηλεργασία έγινε κανόνας, οι άνθρωποι που δεν είχαν περίσσιο εισόδημα έσπευσαν να επωφεληθούν από μια άνευ προηγουμένου κατάσταση και να δοκιμάσουν να ζήσουν κάπου αλλού. Κάποιοι μπορεί να σχεδίαζαν μια μετακόμιση εδώ και καιρό. Ή ίσως απλώς ήθελαν να ζήσουν κάπου πιο οικονομικά. Ανεξάρτητα από τους αρχικούς λόγους, η πραγματικότητα για πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους δεν εξελίχθηκε όπως ήλπιζαν.

Πολλοί millennials, ειδικότερα, αγοραστές σπιτιών μετεγκαταστάθηκαν από τις πόλεις στα προάστια και στις περιφέρειες όπου τα σπίτια ήταν φθηνότερα αλλά πιο μακριά από τα κοινωνικά και επαγγελματικά δίκτυα που είχαν δημιουργήσει. Κάποιοι έχουν προσπαθήσει πολύ για να αφομοιωθούν στις νέες τους κοινότητες. Πολλοί νιώθουν αποκομμένοι από την ταυτότητά τους, τα χόμπι τους και τους φίλους που άφησαν πίσω τους, σύμφωνα με το Business Insider.

Ο μίτος που ενώνει πολλές από αυτές τις ιστορίες είναι η αναζήτηση ενός ονείρου που αποδείχθηκε ότι δεν μοιάζει με αυτό που αναμενόταν – το όνειρο ενός σπιτιού τριών υπνοδωματίων με μια σκεπαστή μπροστινή βεράντα και αρκετό εξωτερικό χώρο για να παίζουν τα παιδιά και ένας σκύλος, με ασφάλεια, κοντά στη φύση και μακριά από τον θόρυβο της πόλης. Αλλά αυτό που πολλοί Αμερικανοί φτάνουν να συνειδητοποιήσουν είναι ότι δεν υπάρχουν καλές επιλογές. Καθώς όλα γίνονται πιο ακριβά και γίνεται πιο δύσκολο να κάνεις κανείς νέους φίλους, το να αποφασίσει πού θα ζήσει αναδεικνύεται σε έναν συμβιβασμό σε πολλά επίπεδα.

Οι millennials ανατρέπουν τις παλιές τάσεις

Η ιστορία, συνήθως, είχε ως εξής: Οι νέοι μετακόμιζαν στην πόλη γύρω στα είκοσί τους για να ξεκινήσουν την καριέρα τους και να διευρύνουν τον κύκλο των γνωριμιών τους. Στη συνέχεια, καθώς έφταναν τα μέσα της δεκαετίας των 20 έως τις αρχές των 30 ετών, παντρεύονταν, εγκαθίσταντο στα προάστια και δημιουργούσαν τη δική τους οικογένεια.

Πριν από περίπου μια δεκαετία, οι παλαιότεροι millennials διέκοψαν αυτήν την τάση. Ο Ρίορνταν Φροστ, ανώτερος ερευνητικός αναλυτής στο Joint Center for Housing Studies του Χάρβαρντ, είπε στο Insider ότι λιγότεροι άνθρωποι στα 30 τους (συγκεκριμένα, όσοι γεννήθηκαν μεταξύ 1977 και 1986) μετακόμισαν στα προάστια μεταξύ 2011 και 2021 από ό,τι άτομα παρόμοιας ηλικίας τις προηγούμενες δεκαετίες.

Οι millennials έχουν σταθερά περισσότερες πιθανότητες από τους προκατόχους τους να κατοικούν σε πόλεις, μια τάση που ορισμένοι δημογράφοι αποδίδουν στην «καθυστέρηση» αυτής της ηλικιακής ομάδας να επιτύχει σημαντικά ορόσημα όπως ο γάμος, η απόκτηση παιδιών και η αγορά του πρώτου τους σπιτιού. Η ενηλικίωση στον απόηχο της ύφεσης του 2008 ήταν μια πρόκληση, αλλά όταν οι millennials τα καταφέρουν, λέει η θεωρία, θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των προκατόχων τους για ένα σπίτι στα προάστια.

Η αύξηση των ενοικίων στις μεγάλες πόλεις φαίνεται να είναι ένα σημαντικό κίνητρο πίσω από πολλές αποφάσεις εν μέσω πανδημίας: Οι άνθρωποι ψάχνουν για περισσότερο χώρο, σε μια τιμή που μπορούν να αντέξουν οικονομικά.

Αυτό ακριβώς έκαναν ορισμένοι millennials όταν χτύπησε η πανδημία.

«Σκεφτήκαμε ότι θα πήγαιναν σε πιο αστικοποιημένες περιοχές της περιφέρειας, μέρη που είναι τεχνικά προάστια αλλά πιο αστικά σε χαρακτήρα», είπε ο Φροστ, ο οποίος δημοσίευσε μια σχετική έρευνα φέτος. «Αλλά ανακαλύψαμε ότι πήγαιναν κυρίως σε αυτά τα πιο απομακρυσμένα, πιο περιφερειακά προάστια».

Στοιχεία από την Εθνική Ένωση Μεσιτών διαπίστωσαν ότι μεταξύ 2020 και 2021, το 54% των αγοραστών κατοικιών μεταξύ 31 και 40 ετών αγόρασε σπίτια σε προάστιο ή πιο πέρα, ενώ το 31% επέλεξε να αγοράσει σε μια μικρή πόλη ή αγροτική περιοχή. Η συντριπτική πλειοψηφία των ακινήτων που αγοράστηκαν -το 88%- ήταν οικογενειακές μονοκατοικίες.

Δεν υπάρχουν καλές επιλογές

Τελικά, το όνειρο της ιδιοκτησίας σπιτιού μένει στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα, ο τρόπος ζωής των προαστιακών μικρών πόλεων μοιάζει πολύ περισσότερο με συμβιβασμό. Όλοι οδηγούν οπουδήποτε, δεν χρησιμοποιούν πραγματικά δημόσιους χώρους όπως πάρκα, και δεν υπάρχει κοινωνική συναναστροφή.

Ο Καναδάς παλεύει με μια παρόμοια στεγαστική κρίση με τις ΗΠΑ και το δίλημμα που αντιμετωπίζουν πολλοί εκεί είναι το ίδιο με το οποίο παλεύουν οι περισσότεροι Αμερικανοί.

Η απομακρυσμένη εργασία άνοιξε ένα κουτί της Πανδώρας με μέρη που πρέπει να αποκαλούν σπίτι. Και κάθε είδους παράγοντες, από τον καιρό μέχρι την εγγύτητα στην οικογένεια επηρεάζουν τις αποφάσεις των ανθρώπων σχετικά με το πού θα εγκατασταθούν. Αλλά, ακόμα κι όταν σταθμίζει κανείς προσεκτικά τις επιλογές του, η πραγματικότητα μιας σφικτής αγοράς κατοικίας μπορεί να είναι απογοητευτική. Για πολλούς, οι μόνες πραγματικές επιλογές είναι γεμάτες συμβιβασμούς.

Η μετακίνηση κάποιων εκτός πόλεων υποκινήθηκε τόσο από τις περιστάσεις όσο και από τον οικονομικό ρεαλισμό και βασιζόταν στο να εγκαταλείψει κανείς τη ζωή της μεγάλης πόλης για τον πιο αργό ρυθμό της εξοχής. Για ορισμένους ήταν επίσης μια χάρη στον σύζυγο, που ενοχλούνταν από τη φασαρία της μεγαλούπολης.

Αυτό το ιδανικό είναι πιο βαθιά ριζωμένο στην αμερικανική κουλτούρα -και στις στεγαστικές πολιτικές της- από όσο νομίζει κανείς. «Στην αμερικανική ιστορία, η επιθυμία για ένα ανεξάρτητο σπίτι με τουλάχιστον μια αυλή πηγαίνει πολύ πίσω, τουλάχιστον στα τέλη του 1700», τόνισε στο Insider ο Αλεξάντερ φον Χόφμαν, πολεοδόμος και ιστορικός επίσης στο Χάρβαρντ.

Καθώς οι πόλεις μεγάλωσαν και οι οικονομίες τους επεκτάθηκαν, ξεπήδησαν οι πυκνοκατοικημένες περιοχές και οι πολυκατοικίες για να φιλοξενήσουν τους ανθρώπους που εργάζονταν στα λιμάνια, στους σιδηρόδρομους και στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις γύρω από τις οποίες χτίστηκαν αυτές οι πόλεις. «Ήδη από τις αρχές του 1800, η αγορά κατοικίας κατακερματίστηκε λόγω της [αυξημένης] ικανότητας πληρωμής», συνέχισε ο φον Χόφμαν. «Ακόμα και στο χαμηλό άκρο της αγοράς, όπου ήταν δυνατόν, υπήρχε πάντα η τάση να έχει κανείς ένα σπίτι, κατά προτίμηση μονοκατοικία, με αυλή».

Αυτή η πεισματική τήρηση ενός ιδεώδους οικογενειακής ιδιοκτησίας αντί για πιο πυκνή στέγαση οδήγησε στη δημιουργία περιοριστικών νόμων περί οικιστικών ζωνών και ανώτατων ορίων για νέες προσιτές κατοικίες που οδηγούν την τρέχουσα στεγαστική μας κρίση. Ο Σάντρο Γκαλέα, επιδημιολόγος και κοσμήτορας της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, χρησιμοποιεί τη φράση «προαστιακές παρορμήσεις».

«Είναι απολύτως λογικό για τους ανθρώπους να θέλουν να έχουν ένα σταθερό, άνετο, ασφαλές περιβάλλον διαβίωσης, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους άλλους, και αυτό που θέλουμε για τον εαυτό μας δεν πρέπει να έρχεται σε βάρος αυτού που θα πρέπει να θέλουμε συλλογικά», είπε στο Insider o Γκαλέα.

Τόσο εκείνοι που μένουν στις πόλεις και βλέπουν τα ενοίκια τους να εκτοξεύεται στα ύψη όσο και εκείνοι που επιλέγουν να πάνε κάπου πιο οικονομικά αισθάνονται το βάρος του ίδιου διλήμματος. Μένετε στο μικρό, ακριβό διαμέρισμα που είναι κοντά σε φίλους; Ή το εγκαταλείπετε για το συχνά μοναχικό όνειρο μιας μονοκατοικίας;