FLASHBACK: Για τους αρνητές γενικώς κάνουν και τώρα ό,τι και ο Περικλής: Δίνουν… «μπόνους»!

Την απόφαση της κυβέρνησης, με την οποία άρχισε  από τις 20 Ιουλίου η διαδικασία  εμβολιασμού νέων ηλικίας από 19 έως 24 ετών με τη χορήγηση οικονομικής ενίσχυσης (μπόνους) των 150 ευρώ, έχουν σχολιάσει, αναλύσει και εξετάσει συνταγματικώς, κοινωνικώς, κοινωνιολογικώς, οικονομικώς, ψυχοπαθολογικώς, «ψεκαστικώς» πολλοί ειδικοί και μη ειδικοί (το τελευταίο «είδος» ευδοκιμεί, κατά κανόνα, εν Ελλάδι!). Στην ταπεινότητά μου η απόφαση αυτή απλώς  θύμισε πάλι πολλά «αρχαία» και σύγχρονα «οικεία κακά», τα οποία  μού προκάλεσαν μερικές σκέψεις τις οποίες θα ήθελα (αν θέλετε) να μοιραστώ με τις φίλες και τους φίλους αναγνώστες μου.

Θυμήθηκα, λοιπόν, ότι την ίδια απόφαση, το ίδιο μέτρο, την ίδια τακτική είχε εφαρμόσει και ο ηγέτης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αρχαίος ημών πρόγονος,  Περικλής, ο οποίος εισήγαγε  τον πρώτο παγκοσμίως «Πολιτειακό Σοσιαλισμό», με τον οποίο όλοι οι Αθηναίοι πολίτες έγιναν τότε … δημόσιοι υπάλληλοι, κρατικοδίαιτοι, επειδή … αρνούνταν να… δουλέψουν! Κι ενώ  από αυτόν τον “Πολιτειακό Σοσιαλισμό”, που λειτούργησε ως «καρκίνος», όπως  είχε επισημάνει ο οικονομολόγος Γλάδστων  προς τον Ιούλιο Φλερύ, πέθανε η Αθηναϊκή Δημοκρατία, αυτό δεν έγινε μάθημα και σε άλλες Δημοκρατίες και ιδιαίτερα στη σύγχρονη Ελλάδα (κυρίως μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά), αφού όλοι  οι Νεοέλληνες πρωθυπουργοί ανταγωνίζονταν ποιος από αυτούς θα «δικαιώσει» περισσότερο, θα «ανταμείψει» περισσότερο, θα «καλοπιάσει» περισσότερο άπαντες τους καθολικώς αρνούμενους και διαμρτυρόμενους Αθηνών και Πάσης Ελλάδος! «Αι Αθήναι», τόνιζε ο Γλάδστων, «απέθανον  λόγω κακής αυτών οικονομίας»!

Και το μαστιγωτικό σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου (δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» και αναδημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 27 Σεπτεμβρίου 1990, πριν περίπου από … 31 χρόνια!

Αθρόες παροχές για να… «κάθονται»!

Όπως,  επισημαίνει ο μέγας οικονομολόγος, καθηγητής και ακαδημαϊκός αείμνηστος Ανδρέας Ανδρεάδης στο ογκώδες δίτομο έργο του “Η ιστορία της ελληνικής δημόσιας οικονομίας” (Εκδόσεις Δημήτρη Παπαδήμα, Αθήνα 1992) στις σελίδες 291 και 292 (Α΄ Τόμος), ο Περικλής υπήρξε ο εισηγητής του “πολιτειακού σοσιαλισμού”, δηλαδή έκανε αθρόως παροχές στους  πολίτες, από τους οποίους άλλοι μεν εγκατέλειπαν τους αγρούς, άλλοι δε , καθώς εθίσθηκαν, έπαψαν να είναι “σώφρονες και αυτουργοί”, αξιώνοντας στη συνέχεια να ζουν εις βάρος της πολιτείας. Όπως και σήμερα, καθώς όπως διάβασα, σε μια ημέρα ανακοινώθηκαν ενισχύσεις εκατ. εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ από τον ΟΑΕΔ, τον ΕΛΓΑ, τον ΟΠΕΚΕΠΕ!!!

Συγκεκριμένα, ο Ανδρεάδης αναφέρει ότι η τάξη των αγροτών,  που ήρθαν στην Αθήνα εγκαταλείποντας την ύπαιθρο (όπως γίνεται συνεχώς στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση!),  και εκείνων που είχαν  πολεμήσει στη Σαλαμίνα  και αλλού κατά των Περσών  και ζούσαν από τους πολέμους δεν ήταν πια εύκολο σε περίοδο ειρήνης να εξασφαλίσουν με τον ίδιο τρόπο  τα προς το ζην, δηλαδή  … εργαζόμενοι όπου λάχει, αλλά μόνο στο Δημόσιο (όπως και στην Ελλάδα μεταπολεμικά!). Έτσι, «συν τω χρόνω,  οι φιλόπονοι και υπερήφανοι Σαλαμινομάχοι μετεβλήθησαν εις όχλον πολυπράγμονα και αργόν», διότι,  όπως τονίζει ο Ανδρεάδης,  είχαν εθισθεί από  «τας  μισθοφορίας και τας διανομάς να ζώσιν εν αργία…». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εγκαινιασθεί η πολιτική, η  τακτική του «Πολιτειακού Σοσιαλισμού» , με την οποία ικανοποιούνταν όλοι οι αρνητές για εργασία και η οποία «εξωκείωσε τους Αθηναίους προς την αντίληψιν ότι η πολιτεία ώφειλε να μη αφήση αυτούς να λιμώττωσιν …”.

Και ο οικονομολόγος Ανδρεάδης, σχολιάζοντας την οικονομική αυτή πολιτική του “Πολιτειακού Σοσιαλισμού” επισημαίνει ότι “τοιαύται δαπάναι μη αμέσως παραγωγικαί και υπερβαίνουσαι τον εξαπλάσιον του τακτικού προϋπολογισμού μόνον εν απολύτω μοναρχία θα ηδύνατο να πραγματοποιούνται άνευ αντιδράσεως…”.

(Σημείωση: στην Ελλάδα, μετά τη μεταπολίτευση οι μη παραγωγικές δαπάνες πάνε σύννεφο!)

Πράγματι, στην Αθηναϊκή Δημοκρατία αυτή η σπατάλη είχε προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις με κυριότερη εκείνη ότι “χρήματα καταβαλλόμενα υπό των συμμάχων προς εθνικούς αγώνας κατηνάλισκεν εις δαπάνας πολυτελείας και εις το καλλωπίζειν το Άστυ “ώσπερ αλαζόνα γυναίκα”!

(Σημείωση: Στην Ελλάδα, μεταπολεμικά και, κυρίως, μεταπολιτευτικά,  οι αντιδράσεις προκαλούνται σχεδόν αποκλειστικώς και μόνον διότι δεν αυξάνονται όλες αυτές οι μη παραγωγικές δαπάνες και δεν χορηγούνται προς πάντα αιτούντα και διαμαρτυρόμενο, με ένα και μόνο στόχο: αύξηση του κομματικού οφέλους!)

Από τον «Πολιτειακό Σοσιαλισμό» στον «Μακροοικονομικό Λαϊκισμό»!

Έτσι,  με την εφαρμοζόμενη επί πολλές δεκαετίες ίδια οικονομική πολιτική στη νέα Ελλάδα,  ιδιαίτερα μεταπολεμικά,  ο “Πολιτειακός Σοσιαλισμός” έγινε και ένας ολέθριος “μακροοικονομικός λαϊκισμός”, αφού «πολλαί τάξεις» αρνητών, όπως θα έλεγε ο Ανδρεάδης, ίδρυσαν Συλλόγους  Χρεοφειλετών, Δανειοληπτών», «Κινήματα», όπως το γνωστό «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», και πραγματοποιούσαν πορείες και πίεζαν για διαγραφές χρεών και «περαιώσεις εκκρεμών φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων». Η μόνη διαφορά είναι ότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν σπαταλούσαν χρήματα…. συμμάχων, αλλά … δανειστών, οι οποίοι και μας επέβαλαν τα επαίσχυντα Μνημόνια ήδη από το 1897 έως το 1977 και στη, συνέχεια, από το 2010 έως το … 2072!!!

Όλη αυτή η εναγής τακτική και πολιτική  του εθισμού με τη δικαίωση των προσδοκιών φοροφυγάδων, συστηματικών κακοπληρωτών, με αρνήσεις στην εφαρμογή  Συντάγματος, Νόμων, αποφάσεων, που έχουν ως αποτέλεσμα να μη μπορεί να σταθεί ποτέ όρθια μία Πολιτεία, όπως έλεγε ο Σωκράτης («Κρίτων»), αποτελεί  όνειδος και για τη σύγχρονη  πολιτική και οικονομική ιστορία της χώρας μας. Η εναγής αυτή ιστορία καταδεικνύεται από πολλά χαρακτηριστικά (συναρπαστικά, αλλά και προκλητικά)  παραδείγματα, τα οποία  θα παρουσιάσω σε επόμενο άρθρο μου, ανταποκρινόμενος σε «παράπονα» αναγνωστών μου για τις σχετικά μακροσκελείς αναλύσεις μου…