Αν και τη γνωρίζω μόνον από τα άρθρα, βιβλία και συνεντεύξεις της που ανίχνευσα στο Υου Tube, εν τούτοις η καθηγήτρια στα Οικονομικά της Καινοτομίας Mariana Mazzucato μου είναι εξαιρετικά συμπαθής. Και αυτό διότι το πάθος της για το κράτος είναι τόσο ουτοπικό που μόνον συμπάθεια προκαλεί.
Με την πολύ θετική έννοια του όρου, καθ’ όσον το ευρύτερο έργο της καθηγήτριας είναι σημαντικό, μελετημένο, τεκμηριωμένο, αλλά με μεγάλες δόσεις ευχολογίων.
Το πρώτο βιβλίο της καθηγήτριας Mazzucato που διάβασα ήταν το «Επιχειρηματικό Κράτος» (Εκδόσεις Κριτική), το οποίο προλογίζει πολύ εύστοχα ο καθηγητής ΕΜΠ κ.Γιάννης Καλογήρου και που θέλει να αποδείξει ότι το κράτος μπορεί να επενδύει σε Καινοτομίες και να αναλαμβάνει κινδύνους σε τομείς όπου οι ιδιώτες διστάζουν.
Αυτή την ανάληψη κινδύνων, η καθηγήτρια Μ. Mazzucato την αποκαλεί «οικονομία της αποστολής» και θεωρεί ότι είναι ένας φιλόδοξος στόχος για να αλλάξει ο καπιταλισμός. Υπό αυτή την έννοια, η καθηγήτρια και συγγραφέας δεν αναπτύσσει μια μαρξιστογενή αντικαπιταλιστική ρητορική, αλλά τάσσεται χωρίς περιστροφές υπέρ ενός αντιγραφειοκρατικού, αποτελεσματικού και καινοτόμου κράτους, που από μόνο του θα μπορεί να παράγει αξίες,αλλά και νέες ουτοπίες.
«…Ο καπιταλισμός», γράφει, «…βρίσκεται πράγματι σε κρίση. Όμως τα καλά νέα είναι ότι μπορούμε να βελτιώνουμε τα πράγματα. Γνωρίζουμε από το παρελθόν ότι οι δημόσιοι και ιδιωτικοί δρώντες μπορούν να συνεργαστούν για να πετύχουν εξαιρετικά πράγματα αρκεί βέβαια να φανταστούμε και να δημιουργήσουμε έναν πιο συμπεριληπτικό και βιώσιμο καπιταλισμό, με πράσινη παραγωγή και κατανάλωση, λιγότερη ανισότητα, μεγαλύτερη προσωπική ολοκλήρωση, ανθεκτική ιατρική περίθαλψη και υγεία σε μεγάλη ηλικία, βιώσιμη κινητικότητα, ψηφιακή πρόσβαση για όλους. Όμως οι μικρές, εκθετικές αλλαγές δεν θα μας οδηγήσουν σε αυτά τα αποτελέσματα. Πρέπει να έχουμε το θάρρος και την πεποίθηση για να κοιτάξουμε ψηλότερα – να ηγηθούμε σημαντικών αλλαγών που διαθέτουν τόση φαντασία όση και φιλοδοξία, και στοχεύουν σε κάτι πολύ πιο φιλόδοξο από το να στείλουμε έναν άνθρωπο στο φεγγάρι.
Για να το κάνουμε αυτό με επιτυχία, τα κράτη πρέπει να επενδύσουν στις εσωτερικές τους δυνατότητες – να ενισχύσουν την ικανότητα και την εμπιστοσύνη ώστε να σκέφτονται τολμηρά, να συνεργάζονται με τις επιχειρήσεις και την κοινωνία των πολιτών, να αποτελούν τον καταλύτη για νέες μορφές συνεργασίας μεταξύ διαφορετικών τομέων, και να χρησιμοποιούν μέσα που επιβραβεύουν τους πρόθυμους να συνεργαστούν και να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες. Αυτό που πρέπει να κάνουν δεν είναι ούτε να επιλέξουν νικητές ούτε να προσφέρουν βοήθεια, επιχορηγήσεις και εγγυήσεις χωρίς όρους, αλλά να επιλέξουν τους πρόθυμους. Και οι αποστολές αφορούν τη δημιουργία αγορών, όχι απλώς τη διόρθωσή τους. Αφορούν το να φανταστούμε νέους τομείς διερεύνησης. Αφορούν την ανάληψη ρίσκου, όχι απλώς την αφαίρεσή του. Κι αν αυτό σημαίνει να γίνουν λάθη στην πορεία, ας γίνουν. Η μάθηση μέσω της δοκιμής και του σφάλματος είναι σημαντική για οποιαδήποτε άσκηση δημιουργίας αξίας. Οι φιλόδοξες αποστολές έχουν επίσης το θάρρος να καθορίζουν τους όρους συνεργασίας ώστε να μην είναι απαραίτητα ισότιμοι….».
Αυτό το μοντέλο που προτείνει η Mariana Mazzucato είναι η αποκαλούμενη από την ίδια «οικονομία της αποστολής». Στο πλαίσιο της τελευταίας, το κράτος, είναι όντως δημιουργός αξίας, που κατευθύνεται από τον δημόσιο σκοπό. Ωστόσο η συγγραφέας αναγνωρίζει ότι τα κράτη δεν μπορούν να επιδιώξουν αποστολές μόνα τους. Πρέπει να συνεργαστούν με επιχειρήσεις που καθοδηγούνται από τον σκοπό προκειμένου να υλοποιήσουν τους στόχους.
Συνεπώς η Mariana Mazzucato προτείνει την αναβάθμιση του επιχειρείν και των επιχειρήσεων μέσω την παραγωγικής επανεπένδυσης των κερδών τους, σημαντικό μέρος των οποίων σήμερα πάει στη χρηματοοικονομία και άρα στην προσοδοθηρία
Στην ουσία η συγγραφέας προτείνει νέους παραγωγικούς δρόμους στη σοσιαλδημοκρατία, που σημαίνει ότι την καλεί να σκεφτεί τον σχηματισμό ενός νέου κράτους. «…Πρώτα απ’ όλα», τονίζει, «….αυτό σημαίνει να επανεφεύρουμε το κράτος για τον 21ο αιώνα – εξοπλίζοντας το με τα εργαλεία, την οργάνωση και την κουλτούρα που χρειάζεται για να καθοδηγήσει μια προσέγγιση που προσανατολίζεται στην αποστολή. Επίσης, σημαίνει να φέρουμε τον σκοπό στο επίκεντρο της εταιρικής διακυβέρνησης και να πάρουμε μια πολύ ευρεία θέση υπέρ των εμπλεκόμενων στο σύνολο της οικονομίας. Σημαίνει να αλλάξουμε τη σχέση ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, καθώς και ανάμεσα σε αυτούς και την κοινωνία των πολιτών, έτσι ώστε όλοι να λειτουργούν συμβιωτικά για έναν κοινό στόχο. Ο λόγος που δίνεται έμφαση στο να ξανασκεφτούμε τον ρόλο του κράτους είναι απλός: Μόνο το κράτος έχει τη δυνατότητα να φέρει την αλλαγή στην κλίμακα στην οποία χρειάζεται. Η σχέση ανάμεσα στους οικονομικούς δρώντες και στην κοινωνία των πολιτών δείχνει πόσο βαθιά είναι τα προβλήματά μας, και αυτό είναι που πρέπει να εξηγήσουμε.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε αναγνωρίζοντας ότι οι καπιταλιστικές αγορές είναι αποτέλεσμα του πώς οργανώνουμε και πώς διαχειριζόμαστε τον κάθε δρώντα στο σύστημα, και του πώς σχετίζονται μεταξύ τους οι διαφορετικοί δρώντες. Αυτό ισχύει για τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα καθώς και για άλλους τομείς, όπως τους μη κερδοσκοπικούς. Κανένα συγκεκριμένο είδος συμπεριφοράς της αγοράς δεν είναι αναπόφευκτο…».
Όμως η παραπάνω τοποθέτηση είναι θεωρητικά ορθή. Το πρόβλημα προβάλει όταν το αναπόφευκτο γίνεται μηχανισμός εξουσίας. Και αυτή η διάσταση αποσιωπάται στο βιβλίο, που προλογίζει ο Κώστας Π. Αναγνωστόπουλος (Εκδόσεις Επίκεντρο) και το οποίο αποτελεί πολύτιμο εργαλείο σκέψης.
Latest News
Γιατί δεν πληρώνει;
Το σύγχρονο «γεφύρι της Αρτας», συνεχώς το «άδειαζαν» και συνεχώς αυτό ξαναγέμιζε
Η Δύση και το Ισραήλ
Η ισραηλινή κυβέρνηση, θα πρέπει να καταλάβει ότι ο δυτικός κόσμος που την στηρίζει, εξυπηρετεί την ιστορία και όχι προσωπικές φιλοδοξίες και διάφορες άλλες επιδιώξεις
Ευρωεκλογές στην κόψη του ξυραφιού
Οσον αφορά τα πρόσωπα που επιλέγονται για υποψήφια, ελάχιστα τηρούν τα απαραίτητα κριτήρια
Η χώρα «πάει καλά», αλλά αυτό δεν είναι αρκετό
Να κάνουν «εικόνα» τη βελτίωση που υπάρχει σε επίπεδο μεγεθών
Ευρωψηφοδέλτια με όρους casting «μαϊντανών»
Ο τρόπος που τα κόμματα φτιάχνουν τα ευρωψηφοδέλτιά τους είναι ενδεικτικός του πώς αντιμετωπίζουν τους πολίτες
Μπορούμε να αλλάξουμε;
Ο κόσμος έχει αλλάξει. Νέες δυνάμεις έχουν δημιουργηθεί που δεν μπορεί κανείς να τις υποτιμήσει.
Θεσσαλία: Η επόμενη μέρα…
Ολα τα μαθηματικά μοντέλα δείχνουν ότι, ακολουθώντας την πεπατημένη, σε 10-15 χρόνια ο Θεσσαλικός κάμπος θα έχει ερημοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό
Πόσο έτοιμοι είμαστε;
Για όσους δεν κατάλαβαν, τα χαρακτηριστικά μιας κρίσης αρχίζουν και σχηματίζονται
Ορφανές υποδομές
Τι αποκαλύπτει η περίπτωση του Flyover
De Imbecillitate: Ο Μέγας Κίνδυνος
Η ανησυχητική επικαιρότητα ενός σημαντικού άρθρου του Ευάγγελου Λεμπέση, που γράφτηκε το 1941.