Πριν από μια περίπου τριακονταετία είχε τύχει να βρεθώ στον Βόλο και να παρακολουθήσω μια επιθεώρηση που είχε ανεβάσει το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο (ΔΗΠΕΘΕ) της περιοχής – ένας πολιτιστικός φορέας, ειρήσθω εν παρόδω, που είχε γνωρίσει εξαιρετική άνθηση καθ’ άπασα την ελληνική επικράτεια επί Μελίνας Μερκούρη κι επί Θάνου Μικρούτσικου, τα χρόνια της λεγόμενης «πολιτιστικής αποκέντρωσης», για να περιπέσει κατόπιν σε μαρασμό. Τότε είχε αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου η Λυδία Κονιόρδου, κατοπινή υπουργός Πολιτισμού επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η οποία – εάν δεν με απατά η μνήμη μου – σκηνοθετούσε και την εν λόγω επιθεώρηση.
Θυμάμαι πως είχα προσέλθει στο θέατρο με ειλικρινή περιέργεια να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι «με τι γελάνε οι Βολιώτες». Ε, λοιπόν, οι Βολιώτες, εκείνη τη χαρισάμενη εποχή, γελούσαν με αστεία που χοντρικά μπορούσες να τα χωρίσεις σε δύο κατηγορίες: αφενός αστεία αντλημένα από τα σίριαλ και τις εκπομπές της τηλεόρασης, αφετέρου αστεία εις βάρος των Λαρισαίων, με τους οποίους – εάν κατάλαβα καλά – οι Βολιώτες είχαν ανάλογη σχέση προσβλητικού πάθους μ’ εκείνην που τρέφουν οι Γάλλοι για τους Βέλγους (εικάζω ότι ισχύει και το αντίστροφο). Περιττό ίσως να διευκρινίσω ότι τα μεν πρώτα αστεία ήταν κατανοητά και σε κάποιον που μεγάλωσε μακριά από τον θεσσαλικό κάμπο, ενώ τα δεύτερα, οι «μπηχτές» των Βολιωτών για τους Λαρισαίους, ήταν πλήρως ακατανόητα. Ενα βαρύ σύννεφο τοπικιστικής χαιρεκακίας απλωνόταν πάνω από τον Βόλο.
Τρεις δεκαετίες αργότερα, σε πανελλαδικό πλέον επίπεδο, δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Εάν παρακολουθήσετε επί μία εβδομάδα την στήλη «Trending in Greece» στο Twitter (τι «τρεντάρει» στην Ελλάδα, όπως λέμε στα χωριά μας) θα διαπιστώσετε ότι η τηλεόραση εξακολουθεί να δίνει το πρόσταγμα – και όχι όποια και όποια τηλεόραση, εκτός λαμπρών εξαιρέσεων, συνήθως η τηλεόραση που απευθύνεται στον ξαναμμένο σεξουαλικά στερημένο μπανιστιρτζή που πρώτα παίρνει μάτι κι έπειτα καταγγέλλει (το σύνδρομο του «ηδονοβλεπτικού πουριτανισμού» που πλειστάκις έχουμε αναλύσει σε αυτήν εδώ τη σελίδα). Σταθερή θέση επίσης στα «τρενταρίσματα» έχουν τα γαλάζια και τα πράσινα καφενεία (πολλά από τα δεύτερα έχουν βαφτεί ροζ) που, παρά τα νέα τους φαντεζίστικα hastags -«#ΝΔ_σε_ελεύθερη_πτώση», ξέρω’ γω, ή «#ΣΥΡΙΖΑ_ξεφτίλες» – ζουν, βασιλεύουν κι εξακολουθούν να διακονούν ένα μαυρόασπρο σύμπαν όπου περισσεύει η ρεβανσιστική μοχθηρία και απουσιάζει εκκωφαντικά η κριτική σκέψη. Τα συγκεκριμένα hashtags προσομοιάζουν με ασφαλή καταφύγια για μικρονοϊκούς: εκεί δεν τους αναμένει καμία δυσάρεστη διανοητική έκπληξη κάτω από οιεσδήποτε συνθήκες.
Μια και ήρθε η κουβέντα στις ηχηρές απουσίες, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η νοσηρή αδιαφορία για το τι συμβαίνει στον «έξω κόσμο». Το «μικρό γαλατικό χωριό» -βαλκανικό, για την ακρίβεια – δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για ό,τι συνταράσσει την οικουμένη, εκτός και αν, αυτό που τη συνταράσσει, προσφέρεται για εσωτερική κομματική εκμετάλλευση· διατρέχοντας τα αντίστοιχα «τρενταρίσματα» μένεις με την εντύπωση ότι ο Μπάιντεν ή ο Πούτιν αρνούνται να καταλήξουν σε μιαν απόφαση δίχως να λάβουν πρώτα υπόψη τους το αποτέλεσμα των ελληνικών δημοτικών εκλογών, πόσω μάλλον των εθνικών, ούτε λόγος, χώρια που, και πυρηνικός πόλεμος να ξεκινήσει, θα είναι σταθερά προσηλωμένος στο ξεκλήρισμα του γένους των Ελλήνων, τα έχουμε λυμένα αυτά… Αντιθέτως, τα λαϊκά δικαστήρια του ελληνικού Τwitter δουλεύουν νυχθημερόν με τις περιπτώσεις που τροφοδοτεί το εσωτερικό δελτίο, ιδίως το ποινικό: οι υποθέσεις εκδικάζονται αυθημερόν και οι αποφάσεις εκτελούνται πάραυτα (συνήθως μία και μοναδική απόφαση, η θανατική καταδίκη, σε ποικιλία πικάντικων παραλλαγών). Πώς να μη ζηλέψουν μετά τα αυθεντικά δικαστήρια που μια ζωή τρέχουν και δεν προλαβαίνουν;
Latest News
Για κοίτα με στα μάτια
Και αγνόησε τη γίδα που έχω στην πλάτη
Κάποιος να ασχοληθεί
«Δεν κουνιέται ούτε φύλλο» από κυβερνητικής πλευράς, ώστε να παγώσουν αυτά τα λουκέτα ή να βρεθεί μια διάδοχη λύση προκειμένου τα φουγάρα να συνεχίσουν να «καπνίζουν»
Βουλή: Τα ανοιχτά ερωτήματα και η πραγματική μομφή
Η συζήτηση στη Βουλή δεν θα έπρεπε να είναι μόνο κοινοβουλευτικός καυγάς
Δουλεύουμε αρκετά, αλλά δεν αρκεί…
Προφανώς κάτι λάθος κάνουμε για να δουλεύουμε τις περισσότερες ώρες και να εισπράττουμε τις μικρότερες αμοιβές στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Λυσσώδης αντίσταση του κράτους
O σχετικά πρόσφατα εκλεγείς νέος πρόεδρος της Αργεντινής Χαβιέρ Μιλέι βρέθηκε μπροστά σε μια περίπου αναμενόμενη αντίδραση του κράτους και των πελατών του
Αβάσταχτη μισθολογική ελαφρότητα
Ο κατώτατος μισθός είναι ένα αναδιανεμητικό εργαλείο που έχει τόσο οφέλη όσο και κόστος
Η στρέβλωση του ανταγωνισμού στις τουριστικές μισθώσεις
Αυτά που έμεναν εκτός του κρατικού σχεδιασμού, ήταν μόνιμα η «ραχοκοκαλιά» των ελληνικών ξενοδοχείων
Ερευνάτε, ερευνάτε, ερευνάτε…
Χωρίς έρευνα και γνώση, η δημοκρατία παραμένει κενή περιεχομένου
Με νέους επενδυτές
Είναι ώρα να δούμε πώς θα αξιοποιήσουμε όλα αυτά τα δυνατά κομμάτια που μόλις δημιουργήσαμε
«Εγγυημένη ατιμωρησία» – για ποιους;
Δημιουργείται μια τάση εξιδανίκευσης του τίποτα