Τι είναι επιχειρηματικότητα;

Οι περισσότεροι από τους επιχειρηματίες της εστίασης αγωνιούν για το άνοιγμα. Το περιμένουν σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο. Με μια γλυκιά προσμονή, αλλά και με μια γκρίζα αμφιβολία. Αν θα τους προτιμήσει ξανά η πελατεία τους. Για το αν θα φανούν αντάξιοι της αναμονής. Δεν ήταν και λίγο το διάστημα που ήταν κλειστά τα καταστήματά τους.

Εφτασε σχεδόν τους έξι μήνες. Θα πρέπει επί της ουσίας να ξανασυστηθούν τόσο με τους πελάτες τους όσο και με το προσωπικό τους. Να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Ακούω από την άλλη με μεγάλο ενδιαφέρον τις διαμαρτυρίες άλλων συναδέλφων τους για το άνοιγμα των καταστημάτων τους τη Δευτέρα του Πάσχα.

«Δεν γίνεται να μας βάζει το κράτος, μετά τη σούβλα να πηγαίνουμε να καθαρίσουμε τα μαγαζιά μας για να λειτουργήσουμε την επόμενη», έλεγε ένας, ο οποίος είμαι βέβαιος ότι αποτελεί τη μειοψηφία του κλάδου. Αλλά βγάζει και μια έλλειψη επιχειρηματικής κουλτούρας. Αναρωτιέται κανείς εύλογα, τι είχε στο μυαλό του, αυτός ο άνθρωπος που μιλάει έτσι σήμερα, όταν άνοιξε την επιχείρησή του. Τι δεν γνώριζε; Είναι δυνατόν να μην ήξερε ότι ξεκινούσε ένα εγχείρημα γεμάτο αβεβαιότητες που δεν προσφέρει καμία εγγύηση;

Οσοι διαμαρτύρονται είναι προφανές ότι δεν γνωρίζουν ποια είναι η διαφορά της επιχειρηματικότητας από την απασχόληση. Δυστυχώς πολλοί Ελληνες αναζήτησαν μέσω του ανοίγματος μιας επιχείρησης, όχι μια «βουτιά» στην επιχειρηματικότητα, αλλά μια δουλειά χωρίς αφεντικό. Η επιχειρηματικότητα ωστόσο είναι κάτι άλλο. Εχει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό, που λέγεται ευθύνη. Ευθύνη έναντι της επιχείρησης που δημιούργησαν, της πελατείας τους, τους εργαζομένους, τους προμηθευτές τους. Πρωτίστως όμως ευθύνη έναντι του εαυτού τους, του οράματος που ανέπτυξαν και του ρίσκου που ανέλαβαν.

Οι διαφορές μεταξύ επιχειρηματικότητας και απασχόλησης είναι τεράστιες. Οι ιδρυτές μιας επιχείρησης όσο μικρή και αν είναι (όπως ένα εστιατόριο), είναι υπεύθυνοι για αμέτρητες αποφάσεις. Από την πρόσληψη και την απόλυση του προσωπικού μέχρι τον σχεδιασμό του προϊόντος. Είναι αυτοί που καθορίζουν το όραμα, αλλά και τις πιο πολλές φορές επιφορτίζονται με τα καθόλου φανταχτερά καθήκοντα της συμμόρφωσης με τους ρυθμιστικούς κανονισμούς, τις φορολογικές ή τραπεζικές υποχρεώσεις και άλλα κουραστικά αλλά αναγκαία. Ποτέ δεν σταματά η δουλειά τους. Οταν χρειάζεται να ληφθεί μια απόφαση, είναι αυτοί που πρέπει να τη λάβουν, ακόμη και εκτός ωραρίου εργασίας. Ακόμα και την επόμενη μέρα από το Πάσχα. Αυτό είναι και το σαγηνευτικό του εγχειρήματος, η απόλυτη πίστη στο όραμα. Η απόλυτη προσήλωση στον στόχο.

Οσοι αισθάνονται ως αγγαρεία την επανέναρξη της επιχείρησής τους, ακόμα και μέσα στην πασχαλινή ραστώνη, μην κοροϊδεύουν τον εαυτό τους. Δεν κάνουν για αυτή τη δουλειά. Δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν καλοί επιχειρηματίες. Κακώς παίρνουν επιστρεπτέες, κακώς περιμένουν να λάβουν τις υπόλοιπες ενισχύσεις. Μπορεί να είναι καλοί εργαζόμενοι. Αλλά η επιχειρηματικότητα θέλει κάτι παραπάνω. Χρειάζεται έναν σκληροτράχηλο οργανισμό και μια νοοτροπία με σαφείς προτεραιότητες. Ισως τώρα με την ευκαιρία της επανέναρξης, μετά από ένα μεγάλο διάστημα περίσκεψης, να είναι μια καλή στιγμή για να εξετάσει κάποιος ξανά το μέλλον του στην επιχειρηματικότητα…