Γιατί οι ψεκασμένοι λατρεύουν να μισούν τους Rothschild;

Αν έχετε ακούσει ποτέ κάποιον να συκοφαντεί τους Ρότσιλντ, μπορείτε να ρίξετε την ευθύνη στον «Σατανά». Η ιστοσελίδα The Forward μίλησε με τον συγγραφέα Μάικ Ρότσιλντ για να μάθει περισσότερα.

Ο «Σατανάς» ήταν το ψευδώνυμο του δημοσιογράφου Ματιέ Ζορζ Ντερνβέλ, του οποίου το φυλλάδιο που εξέδωσε το 1846, The Edifying and Curious History of Rothschild, The First King of the Jews ( Η επιμορφωτική και περίεργη ιστορία του Ρότσιλντ, του πρώτου βασιλιά των Εβραίων) παγίωσε ήδη διαδεδομένα ψέματα για τη διάσημη τραπεζική οικογένεια.

Rothschild: Κοσμήματα και πίνακες στο σφυρί

Ο «Σατανάς» είπε ότι οι Ρότσιλντ, οι οποίοι κατάφεραν να αναδυθούν από το εβραϊκό γκέτο στη Φρανκφούρτη για να διαχειριστούν τα χρήματα των βασιλέων της Έσσης και να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους σε όλη την Ευρώπη, είχαν εμπιστευτικές πληροφορίες για τους νικητές της Μάχης του Βατερλώ και έκαναν μια περιουσία από αυτές τις πληροφορίες στο αγγλικό χρηματιστήριο. Η οικογένεια μπορεί να γνώριζε το αποτέλεσμα λίγο νωρίτερα μέσω μιας επιστολής που εστάλη από έναν πράκτορα στη Γάνδη, αλλά πιθανότατα κέρδισε μόλις 7.000 λίρες, όχι τα εκατομμύρια ή «ολόκληρη την βρετανική οικονομία» που συχνά λέγεται.

Ο «Σατανάς» κατήγγειλε επίσης ότι δεκαετίες αργότερα, ο Τζέιμς ντε Ρότσιλντ, επικεφαλής του γαλλικού παραρτήματος της οικογένειας, ο οποίος υπήρξε χρηματοδότης του γαλλικού σιδηρόδρομου, έκανε τσιγκουνιές στα υλικά, προκαλώντας έναν καταστροφικό εκτροχιασμό. Το ατύχημα ήταν ακριβώς αυτό, ένα ατύχημα, και ο Ρότσιλντ ήταν χρηματοδότης και όχι εργολάβος.

Η καινοτομία του «Σατανά» ήταν να υποστηρίξει ότι αυτές οι περιπτώσεις συνδέονταν, και ήταν μέρος ενός ενοποιημένου γενικού σχεδίου για κυριαρχία και συσσώρευση πλούτου που γινόταν πιο περίτεχνο με την πάροδο του χρόνου.

Εβραίοι αριστοκράτες

Με την πάροδο των αιώνων, οι μύθοι γύρω από τους Ρότσιλντ, των οποίων η τραπεζική ιδιοφυΐα τους κατέστησε «Εβραίους αριστοκράτες», και των οποίων η αφοσίωση αμφισβητήθηκε διαρκώς οπουδήποτε και αν βρισκόντουσαν στον κόσμο, αυξάνονταν σε αντιστρόφως ανάλογα με την πραγματική τους επιρροή.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η οικογένεια δεν απέκτησε ποτέ μεγάλη βάση, κατηγορήθηκαν στις αίθουσες του Κογκρέσου για την προώθηση του χρυσού κανόνα στις αρχές του 1900. Ο Κρανκς κατηγόρησε τους Ρότσιλντ για τη συγκέντρωση των αμερικανικών τραπεζών. Το 1999, ο συνωμοσιολόγος Ντέβιντ Ίκε πρότεινε ότι είναι σαυροειδή που μπορούν να πάρουν ανθρώπινη μορφή. Και, σε μια περιβόητη ανάρτηση στο Facebook το 2018, η Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν είπε ότι διαστημικά λέιζερ που χρηματοδοτήθηκαν από τον Ρότσιλντ προκάλεσαν μια πυρκαγιά στην Καλιφόρνια.

Στο νέο του βιβλίο, Jewish Space Lasers: The Rothschild and 200 Years of Conspiracy Theories (Εβραϊκά διαστημικά λέιζερ: Οι Ρόθτσιλντ και 200 θεωρίες συνωμοσίας), που θα κυκλοφορήσει στις 19 Σεπτεμβρίου, ο Μάικ Ρόθτσιλντ, του οποίου η οικογένεια καταγόταν από το Nordstetten της Γερμανίας και δεν έχει καμία σχέση με τους γνωστούς Ρόθτσιλντ, μπαίνει στα βαθιά της τεράστιας ιστορίας του πώς μια οικογένεια κατηγορήθηκε για όλα τα δεινά του κόσμου.

Όντας ειδικός στις θεωρίες συνωμοσίας και μάρτυρας σε θέματα παραπληροφόρησης ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, ο Ρότσιλντ περιγράφει τους μεσαιωνικούς περιορισμούς που συνέβαλαν στην οικονομική επιτυχία των Εβραίων, την εξέλιξη των σύγχρονων αντισημιτικών hoax μέσω φυλλαδίων του 19ου αιώνα και το πόσο παρόμοια «παραμύθια» εκτόξευσαν σε μπεστ σέλερ ένα συνωμοσιολογικό βιβλίο στην Ιαπωνία του 21ου αιώνα.

Ο Ρότσιλντ, του οποίου το προηγούμενο βιβλίο εξιστόρησε την άνοδο του κινήματος QAnon, συνδέει τις κουκκίδες μεταξύ των συκοφαντιών των Rothschild του Σατανά και της σύγχρονης ρητορικής κατά του Σόρος που ευδοκιμεί στα chat rooms, στο Twitter, στις καλωδιακές ειδήσεις και στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου διαχειρίζονται εκλεγμένοι αξιωματούχοι και ψεκασμένοι ομοίως.

Προαιώνιος αντισημιτισμός

«Είναι για το πώς αυτοί οι μύθοι έχουν εργαλειοποιηθεί ξανά και ξανά και ξανά», είπε ο Ρότσιλντ για το βιβλίο.

Ο συγγραφέας του οποίου η οικογένεια κάθε άλλο παρά πλούσια ήταν, αρχικά ήξερε μόνο ότι οι συνονόματοι του ήταν πλούσιοι, και άρα αποκλείεται να σχετίζονταν.

Εκμυστηρεύθηκε ότι πριν αρχίσει να γράφει για τις θεωρίες συνωμοσίας και αφού έλαβε σχόλια σαν «Μπα, ο Ρότσιλντ που αντικρούει τις θεωρίες συνωμοσίας», «Εμ βέβαια ένας Ρότσιλντ θα το έλεγε αυτό», αναρωτήθηκε αν έπρεπε να είχε χρησιμοποιήσει ψευδώνυμο.

Υπήρχαν αρκετοί Εβραίοι αυλικοί που έβγαζαν χρήματα όπως οι Ρότσιλντ και, φυσικά, υπήρχαν και άλλες τραπεζικές οικογένειες – συμπεριλαμβανομένων των Warburg που έκαναν στην πραγματικότητα μερικές από τις κομπίνες με το ομοσπονδιακό αποθεματικό για τα οποία κατηγορούνται οι Ρότσιλντ.

Οι Ρότσιλντ αποδείχτηκαν ιδιαίτερα ελκυστικοί για τους συνωμοσιολόγους. Η ιδέα ότι ο Εβραίος αυλικός είναι αυτός που χειραγωγεί κρυφά τον ηγεμόνα, συνδυάζεται πολύ καλά με τις θεωρίες συνωμοσίας, σύμφωνα με τον συγγραφέα.

Επειδή υπάρχουν αυτοί οι σκιώδεις, πλούσιοι που χειραγωγούν τους ισχυρούς σαν χειριστές μαριονετών και κανείς δεν ξέρει πραγματικά τίποτα γι’ αυτούς. Και έχουν τα δικά τους έθιμα και τη δική τους γλώσσα και είναι πολύ απόμακροι. Όλα αυτά λειτούργησαν ως εργοστάσιο παραγωγής μύθων και θεωριών συνωμοσίας το 1700 και συνεχίζει να λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Ο Μύθος του Βατερλό

Υπάρχουν τόσες πολλές συκοφαντίες και παρερμηνείες σχετικά με αυτούς: όπως με τον Νέιθαν Μάγιερ Ρότσιλντ που μαθαίνει πρώιμα για την έκβαση στο Βατερλό και επωφελείται στη βρετανική αγορά.

Ο μύθος του Βατερλό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά: στη δεκαετία του 1840, στη ναζιστική προπαγάνδα της δεκαετίας του 1940, σε μερικά από τα μεγαλύτερα βιβλία συνωμοσίας του Ψυχρού Πολέμου. Ο Άλεξ Τζόουνς μιλάει για αυτό όλη την ώρα.

Σύμφωνα με τον Ρότσιλντ, τον συγγραφέα, οι λεπτομέρειες του μύθου αλλάζουν και αυτό γιατί οι λεπτομέρειες δεν έχουν νόημα. Τα πραγματικά γεγονότα αυτού που συνέβη δεν έχουν σημασία. Είναι μόνο η ιδέα ότι ένας πλούσιος Εβραίος γνώριζε το αποτέλεσμα αυτής της μάχης. Το αν [Ο Νέιθαν Ρότσιλντ] ήταν εκεί, αν ο αγγελιοφόρος του ήταν εκεί — δεν έχει σημασία. Αυτό πουέχει σημασία είναι ότι αυτός ο πλούσιος Εβραίος κέρδισε πολλά χρήματα από τη δυστυχία και τον θάνατο Βρετανών στρατιωτών και τα χρησιμοποιεί εναντίον του βρετανικού λαού.

Ολοι αυτοί οιμύθοι – πράγματα όπως ότι έχουν χρηματοδοτήσει και τις δύο πλευρές κάθε πολέμου, κατέχουν όλες τις κεντρικές τράπεζες, έχουν κατοχυρώσει όλες αυτές τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούν εναντίον του απλού κόσμου – είναι σκόπιμα πολύ ασαφείς, λέει ο συγγραφέας.

Στις θεωρίες συνωμοσιολογίας αναθεωρούνται οι λεπτομέρειες για ναταιριάξουν στο αφήγημα

Έτσι, ενώ η ιδέα ότι οι Ρότσιλντ κινούν τα νήματα είναι αυτό που μεταδίδεται, οι λεπτομέρειες είναι εντελώς ανταλλάξιμες και δεν έχουν καμία σημασία, προσθέτει.

Σύμφωνα με τον ίδιο η ιδέα ότι η οικογένεια Ρότσιλντ έχει 500 τρισεκατομμύρια δολάρια, είναι ο μύθος που τον ελκύει περισσότερο, καθώς είναι το διπλάσιο των χρημάτων που υπάρχουν στον κόσμο. Αυτό συναρπάζει και τους συνωμοσιολόγους που βλέπουν γνωστούς δισεκατομμυριούχους και τους απαξιώνουν μπροστά στην ιδέα ότι υπάρχουν άλλοι, μια οικογένεια που έχει τρισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια δολάρια και κατάφερε με κάποιο τρόπο να τα κρατήσει όλα αυτά κρυφά.

Βέβαια, δεν υπάρχουν Ρότσιλντ στη λίστα των δισεκατομμυριούχων του Forbes, όπως θα συνέβαινε αν είχαν τρισεκατομμύρια δολάρια. Αλλά οι συνωμοσιολόγοι έχουν μια απάντηση και για αυτό: «Βέβαια, χειραγωγούν τη λίστα για να αφαιρέσουν τα ονόματά τους».

Ο Ρότσιλντ, θεωρεί ότι το όνομά τους γίνεται πολύ δημοφιλές μόνο και μόνο επειδή έχει διαδοθεί πολύ τους τελευταίους δύο αιώνες. Δεν τους καταλογίζονται οι ίδιες ευθύνες  για συγκεκριμένα πράγματα όπως γίνεται πλέον με τον Σόρος, θεωρεί ο συγγραφέας. Έτσι, όταν πρέπει να κατηγορήσουν κάποιον για τη χρηματοδότηση του antifa ή τη χρηματοδότηση της πορτοκαλί επανάστασης στην Ουκρανία, δεν το αποδίδουν στους Ρότσιλντ πλέον. Χρησιμοποιούνται περισσότερο ως ένα γενικευμένο παράδειγμα της χειραγώγησης και του πλούτου. Έτσι, οι άνθρωποι «τσουβαλιάζουν» τους Ρότσιλντ με τους Ροκφέλερ και τους Γκέιτς και άλλους ισχυρούς.

Για τους ΕΒραίους ήταν παράδειγμα

Για τους Εβραίους οι Ρότσιλντ ήταν πάντα φάρος ελπίδας υποστηρίζει ο συγγραφέας. Ήταν πάντα ένα παράδειγμα μιας οικογένειας που διέπρεψε παρά τις κακουχίες, τις διακρίσεις, τον αντισημιτισμό, και όχι μόνο ανυψώθηκε, αλλά κράτησε τον Ιουδαϊσμό της.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Εβραίων, ιδιαίτερα στην Ανατολική Ευρώπη, ήταν φτωχοί, και είχαν συνεχώς απέναντί τους κυβερνητικές, κοινωνικές ή θρησκευτικές δυνάμεις που προσπαθούσαν να τους αφαιρέσουν ακόμη και τα ελάχιστα. Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που μετά βίας επιτρέπεται να υπάρχουν. Και έτσι βλέπουν τους Ρότσιλντ όχι ως παρασκηνιακούς μηχανορράφους, αλλά ως παραδείγματα στα οποία θα ήθελαν να μοιάσουν.

Το τέλος του βιβλίου παραθέτει μια αρκετά ζοφερή ανάλυση : Οι συνωμοσιολόγοι «δεν θα σταματήσουν ποτέ γιατί δεν το έκαναν ποτέ». Ο συγγραφέας ομολογεί ότι δεν γνωρίζει αν υπάρχει τρόπος να καταπολεμηθεί ο θεσμοθετημένος αντισημιτισμός, καθώς οι Εβραίοι και ιδιαίτερα οι πλούσιοι και ορατοί Εβραίοι θα είναι πάντα ένας ελκυστικός αποδιοπομπαίος τράγος για έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου.

Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους όρους που χρησιμοποιούνται, όταν κάποιος λέει «παγκοσμιοποιητής», όταν κάποιος τονίζει ότι κάτι «χρηματοδοτείται από τον Σόρο» ή μιλά για «Ευρωπαίους τραπεζίτες» – για να καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτοί οι όροι, γιατί χρησιμοποιούνται. Τέτοιοι όροι έχουν ιστορικό βίας και διακρίσεων.

Αλλά ο Ρότσιλντ δεν πιστεύει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να θεωρούνται αντισημίτες,  απλά δεν καταλαβαίνουν καλά τη δύναμη του αντισημιτισμού και την ιστορική εξέλιξη του.