Με το καλό ή με το άγριο;

Η επιστροφή των ημερήσιων κρουσμάτων σε τετραψήφιο αριθμό και των εμβολιασμών κάτω από τους 100.000 δημιούργησε συνθήκες συναγερμού στην κυβέρνηση. Φάνηκε από το κατεπείγον των αποφάσεων. Δεν είχε προβλεφθεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Οπότε πολλά μέτρα που πήγαιναν για αργότερα εφαρμόζονται τώρα, ενώ άλλα που ήθελε να τα αποφύγει, υποχρεωτικά επέστρεψαν στο τραπέζι. Πολλά και δύσπεπτα μέτρα σε λίγα 24ωρα. Η κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει, με αυτές τις κινήσεις, ένα τέταρτο κύμα μέσα στο καλοκαίρι.

Γνωρίζει ότι αν ξεφύγει η κατάσταση κανείς δεν θα θυμάται ότι τα πήγε καλά στα τρία προηγούμενα κύματα. Τότε υπήρχαν και διαθέσιμα λεφτά. Τώρα, όπως είπε και ο Αδωνις Γεωργιάδης, αυτά δεν υπάρχουν. Είναι προγραμματισμένα να πάνε σε άλλες κατευθύνσεις. Αρα η κυβέρνηση τι κάνει. Από τη μια σκληραίνει τη στάση της μέσα στο καλοκαίρι με μοχλό πίεσης την ανάγκη των πολιτών για διακοπές και από την άλλη δίνει υλικά κίνητρα σε κατηγορίες πολιτών και ελπίζει ότι όταν θα επιστρέψουν στις πόλεις, τα ποσοστά εμβολιασμού θα είναι τόσο υψηλά που να μην έχει μεγάλη πίεση το σύστημα υγείας. «Καρότο και μαστίγιο» αποκαλούν οι Αγγλοσάξονες την εν λόγω τακτική.

Στόχος της είναι ο χειρισμός του θέματος να μην οδηγήσει σε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση μερίδας των πολιτών. Είναι μια άσκηση ισορροπίας. Οχι μόνο υγειονομικής. Αλλά και πολιτικής. Μια παρτίδα «πολιτικού σκακιού». Ο,τι και να επιλέξει η κυβέρνηση, έχει επιπτώσεις, οι οποίες απειλούν το πολιτικό της πλεονέκτημα το οποίο συνεχίζει να διατηρεί ως κόμμα, έπειτα από δύο χρόνια στην εξουσία. Αρα δεν αρκεί να προετοιμάσει μία ή δύο κινήσεις, αλλά πρέπει να προβλέψει για το πώς θα είναι τα πράγματα έπειτα από 5 ή 6 κινήσεις. Πώς, για παράδειγμα, θα είναι τα πράγματα μετά τις διακοπές, το πρώτο διάστημα του φθινοπώρου, μέχρι και τα μέσα του χειμώνα. Προφανώς δεν είναι εύκολο να το κάνει σε τόσο ρευστό περιβάλλον, πόσω μάλλον όταν παραμονεύει ένας πολιτικός αντίπαλος που είναι εθισμένος σε αντισυμβατικές λογικές. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ανοίξει ήδη τα χαρτιά της.

Οσο και να «σκούζουν» οι Τσακαλώτοι και οι υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ, με την περίπτωση Πολάκη, η ηγεσία του λέει στην κυβέρνηση ότι έχω ανθρώπους και στην «άλλη μεριά». Στην πλευρά των μη εμβολιασμένων. Οταν θα χρειαστεί είτε γιατί θα υπάρξει κάποια παρενέργεια του εμβολίου, είτε ακόμα περισσότερο αν η κυβέρνηση δημιουργήσει μέτωπο με τους μη εμβολιασμένους, τότε στον ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να ελπίζουν ότι το εργαλείο Πολάκης θα τους αποφέρει πολιτικά οφέλη. Το δίλημμα οπότε δεν είναι μόνο εάν θα πρέπει να πείσει τους πολίτες να εμβολιαστούν με το «καλό ή με το άγριο». Αλλά τι σημαίνει αυτή της η απόφαση. Είναι προφανές ότι οι ήπιες λύσεις δεν αποδίδουν, ενώ μόνο το άγριο θα έστελνε «συστημένους» μέρος των ψηφοφόρων της, που περιλαμβάνονται στο αντιεμβολιαστικό κομμάτι, στην αντιπολίτευση.

Σε ποια περίπτωση η κυβέρνηση δεν έχει να ανησυχεί πολιτικά για τους μη εμβολιασμένους; Οταν μετά την «τούρλα» του καλοκαιριού θα έχει καταφέρει να πετύχει υψηλά ποσοστά εμβολιασμού, κοντά στο 70%. Αν τα καταφέρει, με όσο το δυνατόν μικρότερη φασαρία να το κάνει μέχρι τέλος Αυγούστου, τότε οι μη εμβολιασμένοι θα απομονωθούν. Αν δεν τα καταφέρει θα αποκτήσουν πολιτική οντότητα, θα γίνουν υπολογίσιμη δύναμη για τις πολιτικές δεξαμενές των κομμάτων και τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα…