Ο χρόνος μετράει αντίστροφα για το μέλλον των πληγέντων

Στις πλημμυρισμένες περιοχές του θεσσαλικού κάμπου η καχυποψία περισσεύει. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Σχεδόν όλοι βρέθηκαν μέσα σε λίγους μήνες χρεωμένοι.

Οι παραγωγοί νιώθουν ξεχασμένοι. Κάποιοι βλέποντας τα χωράφια τους χωρίς προοπτική να αποστραγγιστούν, έχουν βρει ήδη άλλη δουλειά. Αλλοι αναρωτιούνται αν προλαβαίνουν δεδομένης της ηλικίας τους να ξαναεπενδύσουν στην καλλιέργειά τους ή πρέπει να το πάρουν απόφαση και να φύγουν.

Σχήμα οξύμωρο ότι ενώ δεν υπάρχει για πολλές περιοχές η προοπτική να αποστραγγιστούν τα κτήματά τους πριν από το Πάσχα, το γεγονός ότι έχουν καταστραφεί τα αρδευτικά συστήματα, τους δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι δεν θα έχουν νερό για πότισμα τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το πρόβλημα είναι εξαιρετικά σύνθετο. Δεν είναι απλά η αποζημίωση της καταστροφής μιας χρονιάς. Δενδρώδεις καλλιέργειες χιλιάδων στρεμμάτων βρίσκονται κάτω από τα νερά. Αν όπως φαίνεται έχουν καταστραφεί, αυτά για να ξαναγίνουν και να ξαναδώσουν καρπό θα χρειαστούν 5 ως 8 χρόνια.

Οι άνθρωποι πρέπει κάπως να ζουν στο ενδιάμεσο και από κάπου πρέπει να βρουν λεφτά για να ξαναφυτεύσουν. Αν είναι ασφαλές να το κάνουν σε αυτές τις περιοχές. Και αυτό πρέπει κάποιος να τους το πει με ασφάλεια.

Στην περίπτωση αυτής της καταστροφής δεν αρκεί να αποζημιωθεί ένας κτηνοτρόφος για τα ζώα που έχασε, πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι αν φτιάξει ξανά το κοπάδι του, θα υπάρχει γαλακτοβιομηχανία να το παραλάβει, καθώς και οι μεταποιητικές επιχειρήσεις έχουν σημαντικές ζημιές.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει. Μέχρι το τέλος του χειμώνα οι συντεταγμένες υπηρεσίες του κράτους θα πρέπει να έχουν αποφασίσει τι θα κάνουν με την πλημμυρισμένη από τα νερά Θεσσαλία. Μέχρι τότε οι περισσότεροι κάτοικοι θα κάνουν υπομονή. Μετά κανείς δεν ξέρει.

Το χρονικό ορόσημο κινείται γύρω από τη νέα καλλιεργητική περίοδο. Οι αγρότες τέλη Φεβρουαρίου μπαίνουν για τον καθαρισμό και τη λίπανση στα χωράφια τους και για τους περισσότερους η σπορά ξεκινάει αρχές Μαρτίου. Από αυτή την εξέλιξη εξαρτάται όλος ο κύκλος του χρήματος όχι μόνο στις αγροτικές περιοχές, αλλά και στις πόλεις των αγροτικών νομών.

Οι αγρότες αγοράζουν τότε τα εφόδιά τους με στόχο όταν θα πουλήσουν λίγους μήνες μετά τη σοδειά τους, να αποπληρώσουν τις οφειλές. Αν δεν μπουν στα χωράφια οι αγρότες, επειδή δεν υπάρχει η προοπτική να καλλιεργήσουν και να συγκομί-σουν ποσότητες, τότε ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας στην ευρύτερη περιοχή θα «πεθάνει».

Ανθρωποι θα χάσουν τη δουλειά τους. Επιχειρήσεις θα κλείσουν. Πολίτες θα υποχρεωθούν να μεταναστεύσουν για να βρουν αλλού δουλειά. Αρα το πρόβλημα και η πίεση χρόνου για αποφάσεις που υπάρχει, δεν αφορά μόνο τους αγρότες. Αφορά όλη την ευρύτερη πληγείσα περιοχή, το μέλλον τεσσάρων εξαιρετικά σημαντικών και από οικο-νομικής πλευράς νομών της χώρας.

Ούτε λόγος για το πόσο σημαντικές είναι οι συγκεκριμένες αποφάσεις και για τους κατοίκους της υπόλοιπης χώρας, καθώς χωρίς καλλιέργεια προϊόντων στον μεγάλο θεσσαλικό κάμπο, η προσφορά προϊόντων θα είναι πολύ μικρότερη, οι τιμές θα είναι υψηλότερες.