Η «πράσινη διπλωματία» με τις μεσογειακές χώρες (που προωθεί ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Μ. Βαρβιτσιώτης) είναι μια πρωτοβουλία προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά θα πρέπει να πάμε πολύ πιο πέρα. Καθώς αυτό που ίσως μόλις λίγους μήνες πριν φαινόταν ως ρομαντική, ουτοπική ιδέα, σήμερα είναι μια αδήριτη, επιτακτική ανάγκη. Η Ελλάδα θα πρέπει να βγει από τη «γεωπολιτική της καταστροφής». Μετά τις ολέθριες πυρκαγιές στη χώρα και τη δημοσιοποίηση της νέας, έκτης έκθεσης της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή του ΟΗΕ (Intergovernmental Panel for Climate Change – IPCC) η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει την πολιτική για την εξόρυξη, εκμετάλλευση, αξιοποίηση των στερεών καυσίμων είτε πρόκειται για πετρέλαιο είτε για φυσικό αέριο. Οφείλει να βάλει οριστικό τέρμα στην πολιτική αυτή εδώ και τώρα. Αφού αποδεδειγμένα πλέον πρόκειται για πολιτική που σκοτώνει τη χώρα, το μέλλον, τον πλανήτη.
Γι’ αυτούς και άλλους πολλούς λόγους η Ελλάδα θα πρέπει να εμφανιστεί πρωτοπόρος στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, ευθυγραμμιζόμενη και με την Πράσινη Συμφωνία (Green Deal) της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θα πρέπει μαζικά να στραφεί προς τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), τομέα στον οποίο έχει τεράστια (συγκριτικά) πλεονεκτήματα. Και να εξηγήσει στην κοινωνία / πολίτες την επιτακτικότητα της επιλογής αυτής. Αλλωστε, και από οικονομική άποψη η αξιοποίηση των οποιωνδήποτε αβέβαιων κοιτασμάτων στερεών καυσίμων δεν πρόκειται να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Η Ελλάδα για τα επόμενα χρόνια έχει στη διάθεσή της σημαντικούς πόρους για ενός τύπου νέα στρατηγική ανάπτυξης.
Αλλά και οι γεωπολιτικές προεκτάσεις της εγκατάλειψης των στερεών καυσίμων κάθε μορφής και των συναφών projects (π.χ. αγωγός East Med) θα είναι σημαντικές, τόσο σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με την Τουρκία όσο και την ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου γενικότερα. Η όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που έχει ως μια αφετηρία τη διαμάχη γύρω από την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών (υφαλοκρηπίδα, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη – ΑΟΖ) συνδέεται κυρίως με τον υποτιθέμενο πλούτο στερεών καυσίμων για εκμετάλλευση στις επίμαχες περιοχές. Το ίδιο ισχύει και για την ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου. Η Ελλάδα, θέτοντας τέρμα στην εξόρυξη στερεών καυσίμων, βγαίνει απ’ αυτή τη γεωπολιτική της καταστροφής και με πρωτοβουλία της επιχειρεί να πείσει και τις άλλες χώρες (πρωτίστως την Κύπρο) να πράξουν το ίδιο, όσο δύσκολο κι αν είναι. Ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας είχε το θάρρος πριν από λίγους μήνες να πει: πρώτον, «η Ελλάδα πιστεύει στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου για να βρει αέριο και πετρέλαιο…».
Δεύτερον, «χρειαζόμαστε 10 με 20 χρόνια για να το βρούμε (το πετρέλαιο) και να το εκμεταλλευθούμε (…) Οικονομικά δεν οραματιζόμαστε η Ελλάδα να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου». Τρίτον, «το Αιγαίο αποτελεί έναν παράδεισο στη γη. Δεν σκοπεύουμε να το μετατρέψουμε σε Κόλπο του Μεξικού».
Αυτές οι διακηρύξεις θα πρέπει να γίνουν επίσημη πολιτική εδώ και τώρα.
Οπως γράφει ο καθηγητής S. Lewis («Guardian», 11 Αυγούστου), τα στερεά καύσιμα υπήρξαν αρχικώς παράγοντας προόδου. Σήμερα όμως σκοτώνουν και την πρόοδο και το μέλλον και θα πρέπει να εγκαταλειφθούν ολοσχερώς. Αυτό ισχύει πολλαπλώς για την Ελλάδα και για γεωπολιτικούς λόγους. Είναι ζήτημα ζωής, επιβίωσης, ειρήνης και πολέμου.
Ο καθηγητής Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι πρώην πρεσβευτής – σύμβουλος του ΥΠΕΞ και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής των FEPS και ΕΛΙΑΜΕΠ. Από τις εκδόσεις Θεμέλιο κυκλοφορεί το νέο του βιβλίο «Επιτεύγματα και Στρατηγικά Λάθη της Εξωτερικής Πολιτικής της Μεταπολίτευσης»
Latest News
Για κοίτα με στα μάτια
Και αγνόησε τη γίδα που έχω στην πλάτη
Κάποιος να ασχοληθεί
«Δεν κουνιέται ούτε φύλλο» από κυβερνητικής πλευράς, ώστε να παγώσουν αυτά τα λουκέτα ή να βρεθεί μια διάδοχη λύση προκειμένου τα φουγάρα να συνεχίσουν να «καπνίζουν»
Βουλή: Τα ανοιχτά ερωτήματα και η πραγματική μομφή
Η συζήτηση στη Βουλή δεν θα έπρεπε να είναι μόνο κοινοβουλευτικός καυγάς
Δουλεύουμε αρκετά, αλλά δεν αρκεί…
Προφανώς κάτι λάθος κάνουμε για να δουλεύουμε τις περισσότερες ώρες και να εισπράττουμε τις μικρότερες αμοιβές στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Λυσσώδης αντίσταση του κράτους
O σχετικά πρόσφατα εκλεγείς νέος πρόεδρος της Αργεντινής Χαβιέρ Μιλέι βρέθηκε μπροστά σε μια περίπου αναμενόμενη αντίδραση του κράτους και των πελατών του
Αβάσταχτη μισθολογική ελαφρότητα
Ο κατώτατος μισθός είναι ένα αναδιανεμητικό εργαλείο που έχει τόσο οφέλη όσο και κόστος
Η στρέβλωση του ανταγωνισμού στις τουριστικές μισθώσεις
Αυτά που έμεναν εκτός του κρατικού σχεδιασμού, ήταν μόνιμα η «ραχοκοκαλιά» των ελληνικών ξενοδοχείων
Ερευνάτε, ερευνάτε, ερευνάτε…
Χωρίς έρευνα και γνώση, η δημοκρατία παραμένει κενή περιεχομένου
Με νέους επενδυτές
Είναι ώρα να δούμε πώς θα αξιοποιήσουμε όλα αυτά τα δυνατά κομμάτια που μόλις δημιουργήσαμε
«Εγγυημένη ατιμωρησία» – για ποιους;
Δημιουργείται μια τάση εξιδανίκευσης του τίποτα