Είναι φίλοι μας οι Ρώσοι;

Την Κυριακή 6 Μαρτίου η εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ Μαρία Ζαχάροβα έκανε μια οξύτατη δήλωση κατά της Ελλάδας.

Μίλησε για «άνευ προηγουμένου εκστρατεία που εξαπολύθηκε στην Ελλάδα για τη δυσφήμηση της πολιτικής της Ρωσίας».

Ανέφερε «ανώτατους αξιωματούχους στην Αθήνα (…) που διατυπώνουν χονδροειδείς κατηγορίες». Ποιες είναι αυτές; «Απρόκλητη επίθεση» και «μαζική εισβολή» της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Αλλά και «εγκληματικές αποφάσεις συμπεριλαμβανομένης της αποστολής όπλων στην Ουκρανία».

Πολύ ωραία. Μόνο που η «δυσφήμηση» της Ρωσίας στην Ελλάδα δεν είναι «άνευ προηγουμένου». Στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη η κατακραυγή είναι χειρότερη και πολύ πιο εκκωφαντική.

Πολλές ρωσικές πρεσβείες ζουν καθημερινά περικυκλωμένες από διαδηλωτές, οι ρωσικές αθλητικές ομάδες και οι κρατικοί πολιτιστικοί οργανισμοί αποκλείονται από παντού, ενώ τους Ρώσους τους παίρνουν στο γιούχα όπου σταθούν κι όπου βρεθούν.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε έως τώρα τέτοια φαινόμενα που θα μπορούσαν να ενοχλήσουν τη Ζαχάροβα ενώ υπάρχουν και κάποιοι στόκοι που είναι με τον Πούτιν. Στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή οι τέσσερεις στους έξι πολιτικούς αρχηγούς που πήραν τον λόγο είχαν και μια κουβέντα κατανόησης για τον ρώσο πρόεδρο ή «τον λαό του».

Η «ρωσική παράγκα», που λέγαμε…

Οι «χονδροειδείς κατηγορίες» στις οποίες αναφέρεται η Ζαχάροβα περιλαμβάνονται αυτούσιες στο ψήφισμα της έκτακτης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και υπερψηφίστηκαν από 141 χώρες-μέλη του Οργανισμού σε σύνολο 193.

Ενώ όπλα έστειλαν στην Ουκρανία κι άλλες 19 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πολλές έστειλαν μεγαλύτερες ποσότητες, ευρύτερου φάσματος και πιο σύγχρονα οπλικά συστήματα.

Τι ενόχλησε λοιπόν το ρωσικό ΥΠΕΞ ειδικά την Κυριακή, 6 Μαρτίου;

Μερικές συμπτώσεις. Στις 4 Μαρτίου ανακοινώθηκε ότι συνελήφθη στη Νέα Υόρκη από το FBI ένας αμερικανός συνεργάτης ενός ρώσου ολιγάρχη.

Σύμφωνα με το σχετικό δημοσίευμα των «New York Times», ο συλληφθείς είχε έλθει στην περιοχή μας το 2015-2016 να στήσει ένα «τηλεοπτικό δίκτυο» ρωσικής επιρροής και στη συνέχεια να αγοράσει ένα τηλεοπτικό κανάλι στη Βουλγαρία.

Είναι γεγονός. Τότε μάλιστα η προσπάθεια είχε δημοσιοποιηθεί πανηγυρικά με τη συμμετοχή αμφιλεγόμενων δημοσιογράφων που σήμερα διώκονται από τη Δικαιοσύνη.

Ευτυχώς το μπαλαμούτι στην Ελλάδα δεν είχε συνέχεια. Στη Βουλγαρία δεν ξέρω ποια ήταν η τύχη του.

Συνέχεια συμπτώσεων. Στις 5 Μαρτίου, η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα προέτρεψε με επίσημη ανακοίνωση να βλέπουμε το κανάλι Open, ιδιοκτησίας Ιβάν Σαββίδη, που (όπως φαίνεται) τους αρέσει πολύ διότι είναι αντικειμενικό.

Γούστο τους. Αλλά αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη πρεσβεία παγκοσμίως που δραστηριοποιείται σε ρόλο τηλεκριτικού. Λογικά σε κάποια επόμενη ανακοίνωση θα τοποθετηθεί και στο δίλημμα «Φαίη Σκορδά ή Ιωάννα Μαλέσκου».

Και μια και μιλάμε για συμπτώσεις. Στις 7 Μαρτίου, εκπρόσωπος της Κομισιόν δηλώνει ότι οι υπηρεσίες της «εξετάζουν έναν έναν τους ρώσους ολιγάρχες που δραστηριοποιούνται σε όλα τα κράτη της ΕΕ και έχουν σχέσεις με το καθεστώς Πούτιν».

Προσθέτει ότι «μιλάμε για διακοπή κάθε είδους οικονομικής συναλλαγής» κι ότι οι ολιγάρχες αυτοί «θα καταστούν οικονομικά νεκροί».

(Μεταφέρω τις σχετικές δηλώσεις από την «Αυγή» για να αποφύγω παρεξηγήσεις…)

Εχω την εντύπωση ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι καθόλου άσχετα μεταξύ τους. Κι ότι η κυρία Ζαχάροβα έβαλε τις φωνές στην πεθερά για να τα ακούσει η νύφη.

Αλλά δυστυχώς η νύφη είναι στα κάγκελα και οι κουμπαριές κοστίζουν.

Το ερώτημα λοιπόν είναι «γιατί η Ελλάδα» και πώς βρεθήκαμε κουμπάροι με τον Πούτιν. Ούτε σύμμαχοι είμαστε, ούτε συνεταίροι, ούτε συνοδοιπόροι.

Ακόμη και η ακατανόητη αντίθεση σε κυρώσεις κατά της Ρωσίας στο έκτακτο συμβούλιο γενικών υποθέσεων της ΕΕ μετά την πρώτη κρίση με την Ουκρανία (2015) αποδόθηκε τότε στην ανοησία ή τις ιδεοληψίες της άπειρης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Ο νέος υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς δήλωνε ότι δεν θέλουμε «μια τσακισμένη Ρωσία».

Κι ο μεν Κοτζιάς δεν τσάκισε τη Ρωσία αλλά ούτε η Ρωσία μετέτρεψε την ευγνωμοσύνη της σε δραχμές ή στα δάνεια που ονειρευόταν η «πρώτη φορά Αριστερά», παρέα με τον Καμμένο.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει. Τι έπαθε ξαφνικά η Ζαχάροβα;

Ούτε ιδιαίτερα συμφέροντα έχει η Ρωσία στην Ελλάδα, ούτε ειδικές φιλίες, ούτε μεγάλες επενδύσεις ή κολιγιές. Κι ασφαλώς δεν περίμενε να τη συντρέξουμε όταν συγκρούεται με ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.

Οι συμπτώσεις όμως είναι πολλές για να μην υποψιάζομαι κάτι απλό.

Οτι μέσα σε ένα κουβάρι ρωσικών σχέσεων, επιρροών, σχεδιασμών και συμφερόντων η Ελλάδα έχει μεγαλύτερη σημασία από εκείνη που εμείς αποδεχόμαστε.

Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να κατατρίβεσαι με μικρομεσαία τηλεοπτικά δίκτυα μιας μικρομεσαίας χώρας όταν υφίστασαι την κατακραυγή όλων των μέσων ενημέρωσης του πλανήτη. Ούτε να συντηρείς θυλάκους επιρροής σε βάρος του δημοκρατικού συστήματός της αν δεν έχεις κάποια στόχευση.

Και γι’ αυτό είναι ακατανόητη (αλλά όχι πάντα ανεξήγητη…) η στράτευση πολιτικών δυνάμεων, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων κι άλλων ιδεοληπτικών ή ανυπόληπτων υποκειμένων σε έναν ρόλο «ρωσικής παράγκας».

Ακόμη και στο όνομα του ξεθωριασμένου στόχου μιας «αντίθεσης στη Δύση ή το ΝΑΤΟ».

Για τον απλούστατο λόγο ότι η Ρωσία δεν είναι μόνο χοντροί λεφτάδες, τεράστια γιοτ και ξανθά escort girls στην Ψαρού. Είναι και ένα κέντρο ισχύος, έστω αποδυναμωμένο.

Το οποίο όπως αποδεικνύει στην Ουκρανία δεν έχει παραιτηθεί από φιλοδοξίες κυριαρχίας και επιβολής του στην ευρύτερη περιοχή.

Καλώς Ή κακώς λοιπόν «οι Ρώσοι του Πούτιν δεν είναι φίλοι μας!» (που θα έλεγε κι ο Δήμος Σταρένιος) – όπως δεν ήταν φίλοι μας και οι Γερμανοί του Αδόλφου…

Αλλά μακάρι να γίνουν.