ΠΑΣΟΚ ελπίδας ή όνομα και σύμβολο σαν… «άδειο πουκάμισο»; Ιδού η απορία

Κάπου στο μπαρ μια φωτογραφία του Ανδρέα και… χαμός.

ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια, ΠΑΣΟΚ των αναμνήσεων, της δεκαετίας του 80.

Αλλά και ΠΑΣΟΚ του «γρηγορόσημου», της απίστευτης σπατάλης δημοσίου χρήματος, του εκμαυλισμού συνειδήσεων με όπλο τα ΜΟΠ, τα «πακέτα Ντελόρ» και το απίθανο χρήμα που «έπεσε» στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς σε λάθος χέρια.

Μία ημέρα μετά, την Κυριακή, σχεδόν 180 χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα, αφήνουν το σπίτι τους, το καφενείο ή τη βόλτα και σπεύδουν να ψηφίσουν για όνομα του κόμματος, για το σύμβολο, για τους αντιπροσώπους στο συνέδριο.

Το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει, και δεν είναι πλέον αστείο. Όταν πριν από μερικούς μήνες κινητοποιήθηκαν 270 χιλιάδες για να ψηφίσουν νέο αρχηγό του… τρίτου κόμματος που στις δημοσκοπήσεις έπαιρνε 6%, τότε κάτι σημαίνει αυτό.

Όταν την Κυριακή η συμμετοχή για το όνομα ΠΑΣΟΚ και για τον «πράσινο ήλιο» ήταν τόσο μεγάλη, κι αυτό σημαίνει κάτι.

Δεν είναι απλά αναμνήσεις. Δεν είναι τα αστεία με το ΠΑΣΟΚ, την εποχή της ευμάρειας, τα χρόνια της χλιδής. Δεν είναι ο Ανδρέας που έχει πεθάνει εδώ και 25 χρόνια, ούτε τα στελέχη που κάποτε ενέπνεαν και τώρα δεν είναι πουθενά.

Είναι η δίψα για κάτι νέο, έστω και με παλιό όνομα και παλιό σύμβολο.

Είναι η ανάγκη της Κεντροαριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας, να εκφραστεί, να μιλήσει, να ονειρευτεί, να ξανα-αγαπήσει την πολιτική.

Και είναι η αίσθηση ότι μια ομάδα νέων, αυτοδημιούργητων, σπουδασμένων, «καθαρών» ανθρώπων, έχει πάρει τα ηνία της παράταξης.

Ναι, το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στο χώρο του και διεκδικεί αυτό που του «έκλεψε» ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «μουσαφιραίοι» στον κεντροαριστερό χώρο. 

Αρκούν όλα αυτά;

Είναι όμως το όνομα και το σύμβολο που αρκεί σε ένα κόμμα; Τι γίνεται αν έχεις όνομα βαρύ σαν ιστορία, ένα σημαντικό πολιτικό brand, πολλούς χειροκροτητες και ταυτόχρονα ένα αναγνωρίσιμο από όλους σύμβολο, αλλά δεν έχεις ουσία;

Αυτό είναι το στοίχημα, η πρόκληση για το νέο ΠΑΣΟΚ. Να αποδείξει ότι δεν είναι παλιό, ότι δεν έχει καμιά σχέση με το αμαρτωλό παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα οικοδομεί ένα σύγχρονο, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Οφείλει η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ να αποδείξει ότι δεν είναι ένα «άδειο πουκάμισο». Χωρίς εφαρμόσιμες ιδέες, χωρίς ξεκάθαρες πολιτικές επιλογές και με μονίμως στρογγυλεμένο πολιτικό λόγο.

Αν δε θέλει το ΠΑΣΟΚ να μείνει στα πανηγύρια, στην μαζική συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες, στα ονόματα και τα σύμβολα, οφείλει να κάνει ένα άλμα πιο γρήγορο από την –αναμενόμενη κάποια στιγμή- φθορά του.

Ενας κόσμος εναποθέτει τις ελπίδες του στο νέο εγχείρημα. Αν το ΠΑΣΟΚ τους απογοητεύσει και δεν τους… γοητεύσει, απλά θα έχει ρίξει νερό στο μύλο της αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.

Και θα πέσει στην παγίδα που έπεσαν κι άλλοι: Να πιστέψουν δηλαδή ότι είναι πιο ψηλοί από τη σκιά τους.

Ούτε πρέπει να πέσουν στην παγίδα και να μετρούν πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν τον Τσίπρα την επόμενη Κυριακή.

Η δύναμη, το γκελ στην κοινωνία κρίνεται στους δρόμους καθημερινά και στις εθνικές κάλπες.

Εκεί που θα κριθεί και για πρώτη φορά πραγματικά το νέο ΠΑΣΟΚ.