Η μεταρρύθμιση και η ανανέωση έχουν καθυστερήσει πολύ στη Γερμανία

H συγγραφέας του άρθρου, Αναλένα Μπέρμποκ, είναι η συμπρόεδρος του κόμματος των Πρασίνων της Γερμανίας και υποψήφια για την Καγκελαρία στις εκλογές στις 26 Σεπτεμβρίου.

Ενώ γράφω αυτό το άρθρο, η κεντρική Ευρώπη, όπως και η χώρα μου, η Γερμανία, παλεύουν με τις συνέπειες των πλημμύρων που κατέστρεψαν ολόκληρα χωριά και σκότωσαν περισσότερα από 200 άτομα.

Εντωμεταξύ, στην κεντρική Κίνα και τη δυτική Ινδία οι πολίτες παλεύουν με θανατηφόρες καταιγίδες που σπάνε κάθε ρεκόρ. Στη Βόρεια Μαδαγασκάρη, από την άλλη, εκατοντάδες οικογένειες αντιμετωπίζουν σοβαρό κίνδυνο λιμοκτονίας, καθώς η χώρα βιώνει τη χειρότερη ξηρασία των τελευταίων σαράντα ετών. Παράλληλα, δεκάδες πυρκαγιές μαίνονται σε τεράστιες περιοχές της Βόρειας Αμερικής και της Νότιας Ευρώπης.

Θα ήταν μία απλή γενίκευση να αποδίδαμε τα γεγονότα αυτά αποκλειστικά στην κλιματική αλλαγή. Ωστόσο, είναι κοινά αποδεκτό μεταξύ των ειδικών ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη αυξάνει τις πιθανότητες εκδήλωσης ακραίων καιρικών φαινομένων, όχι μόνο για τις επόμενες δεκαετίες, αλλά και σήμερα. Για να το θέσω ξεκάθαρα, η κλιματική κρίση είναι μία πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι, ακόμη και σήμερα. Εάν θέλουμε να την αντιμετωπίσουμε, πρέπει να δράσουμε άμεσα.

Η Γερμανία, που κάποτε ήταν πρωτοπόρος στην προστασία του κλίματος, έχει μείνει πίσω. Για περισσότερα από 15 χρόνια, η Άνγκελα Μέρκελ, η εξωστρεφής καγκελάριος του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU), ηγείτο με χαρακτήρα και αποτελούσε παράδειγμα. Για πολλά άτομα ανά τον κόσμο, ήταν το πρόσωπο μίας φιλικής, λογικής, αξιόπιστης και ανοιχτόμυαλης Γερμανίας.

Ωστόσο, με το να προσπαθεί να διατηρήσει στο παρόν ό,τι λειτουργούσε καλά στο παρελθόν, οι κυβερνήσεις της απέτυχαν να πλάσουν το μέλλον σε ζητήματα που αφορούσαν την προστασία του περιβάλλοντος και όχι μόνο.

Πολλά από τα σχολεία μας είναι σε κακή κατάσταση και η ψηφιοποίηση δεν είναι τόσο προηγμένη όσο θα έπρεπε. Στη Γερμανία, μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, πάνω από ένα στα πέντε παιδιά μεγαλώνουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 2020, ούτε ένα χιλιόμετρο σιδηροδρομικής γραμμής δεν τέθηκε σε λειτουργία.

Συνεπώς, όταν οι πολίτες κληθούν να εκλέξουν νέο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο (Bundestag) στις 26 Σεπτεμβρίου, θα αποφασίσουν για τη μοίρα μίας χώρας που έχει άμεση ανάγκη για μεταρρύθμιση και ανανέωση. Ως υποψήφιος των Πρασίνων για τη θέση Καγκελάριου, αυτά είναι που προτείνω: μεταρρύθμιση και ανανέωση.

Το κόμμα μου, στο εκλογικό του πρόγραμμα, προωθεί προτάσεις για επενδύσεις 50 δισ. ευρώ τον χρόνο στη ψηφιακή και περιβαλλοντική μεταρρύθμιση της χώρας μας. Πράγματι, σε σύγκριση με άλλες εκβιομηχανισμένες χώρες, ο ρυθμός δημοσίων επενδύσεων ήταν ιδιαίτερα χαμηλός εδώ και χρόνια. Με τα επιτόκια να κυμαίνονται κοντά στο μηδέν, η αποτυχία να πραγματοποιηθούν τέτοιες επενδύσεις, θα κληροδοτούσε στις επόμενες γενιές το πρόβλημα των ανεπαρκών υποδομών.

Θεωρώ ότι πολλές από αυτές τις επενδύσεις θα πρέπει να συμβάλλουν στη μάχη εναντίον της κλιματικής κρίσης σε τομείς όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η γεωργία και η κινητικότητα. Θα πρέπει η κλιματική ουδετερότητα να αποτελέσει την ατμομηχανή για τη μελλοντική ευημερία.

Η ουδετερότητα άνθρακα κρίνεται υψίστης σημασίας για να διασφαλιστούν καλές θέσεις εργασίας και η ανταγωνιστικότητα στις αγορές του μέλλοντος. Θα πρέπει να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας στην κοινωνιο-οικολογική μεταρρύθμιση, όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Εξάλλου, η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής είναι μία πρόκληση που θα πετύχουμε όλοι μαζί ενωμένοι, σε στενή συνεργασία και βοηθώντας τις αναπτυσσόμενες χώρες, όπως και τις αναδυόμενες οικονομίες να εγκαταλείψουν τη φάση των ορυκτών καυσίμων.

Μετά από χρόνια επιφύλαξεων και δισταγμών, η γερμανική κυβέρνηση θα πρέπει να αποκτήσει έναν πιο ενεργό ρόλο στη διεθνή σκηνή, ειδικά στις Βρυξέλλες. Θέλω η Γερμανία να αποτελεί παράδειγμα και να απευθύνεται σε όλους όσους θέλουν να συμμετέχουν σε μία παγκόσμια οικονομία με ουδέτερο ισοζύγιο άνθρακα , η οποία αγωνίζεται για την παγκόσμια κλιματική δικαιοσύνη.

Στο πλαίσιο αυτό, παρόλο που η απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου να εγκαταλείψει (τουλάχιστον προσωρινά) την πατρίδα μας, την Ευρώπη, είναι λυπηρή, είμαι πεπεισμένη ότι οποιουδήποτε είδους στενής διεθνούς συνεργασίας, ακόμη και με την κυβέρνηση Μπάιντεν-Χάρις στην Ουάσινγκτον, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της και το Λονδίνο. Για να δώσω ένα παράδειγμα, όταν προτείνω τη συνεργασία ΗΠΑ-Ευρώπης σε επίπεδο υπουργών, ώστε να καταλήξουν σε κοινούς στόχους για την επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής COP26 για το Κλίμα στη Γλασκόβη, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι παροτρύνω και τη συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου. Έχουμε πολλά να μάθουμε, η μία χώρα από την άλλη.

Αυτό που χρειαζόμαστε, τελικά, είναι μία νέα και κοινή κατανοήση του πώς παράγουμε και καταναλώνουμε, του πώς μπορούμε να ζήσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην επιφέρουμε οικολογική καταστροφή, οικονομική εκμετάλλευση ή παγκόσμια αδικία.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι αλλαγή. Σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς, η αλλαγή – και μόνο η αλλαγή- είναι αυτή που προσφέρει σταθερότητα.